Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Το Θαύμα που έζησα.

Ονομάζομαι Σπύρος Αυγερινός.

Αυτά που έχω να σας πω, είναι αυτό που είδα και έζησα χωρίς καμία υπερβολή και κανένα «φούσκωμα» στα λεγόμενα μου. Κάτι που έγινε τόσο γρήγορα που ούτε καν πρόλαβα να καταλάβω. Το Θαύμα που έζησα και ελπίζω να αλλάξει την αντίληψη μου και την στάση ζωής μου από εδώ και μπρος.

Φυσικά είχα διαβάσει τόσα χρόνια και είχα ακούσει για θαύματα που έχουν γίνει. Λόγια που ακούς σε συζητήσεις, μαρτυρίες στο ίντερνετ, εφημερίδες κλπ. Όπως όλοι μας άλλωστε. Δεν είναι ότι δεν τα πίστευα. Αν θέλεις, μου ακούγονταν κάπως μακρινά. Αυτό που πάντα συμβαίνει σε άλλους και ποτέ δεν έτυχε να το δούμε εμείς. Τα έβαζα ας πούμε στην ίδια σφαίρα με την εμφάνιση ενός ufo! Κάπως έτσι.
Το 2010 και το ’11 που διανύουμε, είναι μία από τις χειρότερες χρονιές της ζωής μου.
Πολλά προσωπικά προβλήματα. Σε σημείο τέτοιο που να έχω να κοιμηθώ βράδυ εδώ και πέντε μήνες. Την ίδια περίοδο δέχομαι ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο με τον οποίο είχαμε να μιλήσουμε τρία χρόνια περίπου. Βρεθήκαμε, τα είπαμε και είπαμε να τηλεφωνηθούμε μέσα στην εβδομάδα. Αφού ξαναμιλήσαμε στο τηλέφωνο, είπαμε θα τα πούμε σε δύο-τρεις μέρες για να κανονίσουμε. Πέρασαν λοιπόν οι μέρες και δεν μιλήσαμε. Μετά από καμία εβδομάδα τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν με έχει πάρει γιατί η πεθερά του έκανε εξετάσεις και της βρήκαν έναν όγκο στην ουρήθρα και θα περίμεναν να δουν αν είναι καλοήθης ή όχι. Μιλήσαμε μέσα στην εβδομάδα, το σαββατοκύριακο πριν το Δεκαπενταύγουστο και μου είπε ότι τελικά είναι καρκίνος και θα κάνει εγχείρηση στις 24 Αυγούστου. Κρατήστε αυτή την ημερομηνία, θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Σε γενικές γραμμές δεν είμαι ο θρήσκος που πηγαίνει κάθε εβδομάδα στην Εκκλησία, απλά έκανα κάθε βράδυ τον σταυρό μου, όποτε υπήρχε καμία ανάγκη έκανα και μία παραπάνω παράκληση, όπως κάνουμε οι περισσότεροι. Αν βρισκόμουν στα δύσκολα θα άναβα και κανένα κερί. Άναψα λοιπόν στο σπίτι ένα από τα μικρά κεράκια, τα ρεσώ και παρακάλεσα να πάνε όλα καλά με την γυναίκα.

Πίσω στα δικά μου λοιπόν, σκεφτόμουν να πάω μία βόλτα στην Παναγία της Τήνου, να στραφώ εκεί σαν τελευταία λύση. Έψαξα στο ίντερνετ, χωρίς να σκεφτώ να ψάξω από Ραφήνα ή κάπου αλλού, έψαξα για καράβι από τον Πειραιά. Ήταν ανήμερα Δεκαπενταύγουστος και τα εισιτήρια ήταν πολύ ακριβά. Ψάχνοντας για κάτι πιο κοντινό, έπεσε το μάτι μου σε μια ονομασία Παναγία της Μαλεβής. Η εικόνα έλεγε είναι θαυματουργή και πως έτρεχε Άγιο Μύρο. Είδα ότι είναι σε ένα από τα χωριά της Τρίπολης και λέω μια χαρά. Κοντά είναι, καλή βολτίτσα και θα μπορώ να γυρίσω και το βράδυ. Ήταν απογευματάκι και σκέφτηκα να πάω και την ίδια ώρα. Αλλά λέω άσε καλύτερα θα πάω αύριο.
Με τα προβλήματα του ύπνου τελικά ξεκίνησα κατά τις 4 το απόγευμα. Είχα κρατήσει σημειώσεις από το ίντερνετ και ξεκίνησα. Σταματούσα στον δρόμο και ρωτούσα και μετά από τρεις ώρες από την Αθήνα έφτασα σε ένα χωριό, τον Άγιο Πέτρο. Ρώτησα και μου είπαν ότι το μοναστήρι είναι λίγο έξω από το χωριό. Φτάνοντας σε ένα πολύ όμορφο μέρος μέσα στο δάσος, ένα μεγάλο μοναστήρι.
Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και πέρασα την πόρτα του μοναστηριού. Ήταν 7 το απόγευμα. Μπήκα στο μικρό εκκλησάκι όπου εκεί ήταν η εικόνα της Παναγίας. Έσκυψα, την προσκύνησα και της είπα αυτά που είχα να της πω. Η εικόνα μύριζε πολύ όμορφα. Πίστεψα πως την έχουν καθαρίσει με άρωμα όπως γίνεται συνήθως στις εικόνες. Βγαίνοντας λοιπόν πήγα σε ένα μαγαζάκι που έχουν οι μοναχές με αναμνηστικά και βιβλία. Διάλεξα ένα κομποσχοίνι και η μοναχή μου λέει δεν κάνει τίποτα, γιορτάζαμε εχτές στο κάνω δώρο. Μου έδωσε και ένα κουραμπιεδάκι! Λέω δεν μπορώ να φύγω έτσι, δώστε μου και ένα βιβλίο. Πήρα και ένα βιβλίο με τα θαύματα της Παναγίας της Μαλεβής. Η μοναχή μου λέει “ πήρες βαμβακάκι με το Άγιο Μύρο από την εικόνα ;” Όχι λέω. “Πήγαινε να σου δώσουν!” Πήγα και ζήτησα το βαμβακάκι που μου είπαν και μια άλλη μοναχή μου έδωσε. Γυρνώντας πάλι να πάρω το βιβλίο μου, με ρώτησε η μοναχή τι ήρθα να ζητήσω από την Παναγία και της εξήγησα. Μου ζήτησε κάποια ονόματα να προσευχηθεί για εμάς. Μου είπε να μου φτιάξει έναν καφέ, αλλά της είπα ότι πρέπει να φύγω για να γυρίσω στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν πήρα τον δρόμο του γυρισμού.
Έφτασα στο σπίτι και ξαπλώνοντας διάβαζα το βιβλίο που πήρα. 16 Αυγούστου λοιπόν. Διαβάζοντας το βιβλίο έψαξα και στο ίντερνετ περισσότερο και βρήκα μια σελίδα με ηχογραφημένες αφηγήσεις από ανθρώπους που έζησαν τα Θαύματα. Τις επόμενες ημέρες άκουγα και διάβαζα τις ιστορίες και αποφάσισα να κάνω πιο “ζεστά” και ειλικρινά την προσευχή μου. Άναβα το καντήλι με καθαρό λάδι και νερό και σκέφτηκα να κάνω ένα τάμα. Η γιορτή της Παναγίας της Μαλεβής ήταν στις 23 Αυγούστου. Θα πήγαινα να μείνω από την Παραμονή, μέσα στο αυτοκίνητο μου. Σκέφτηκα πως αυτή την φορά καλό θα ήταν να νυστέψω, να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω πριν πάω. Όλες αυτές τις μέρες σκέφτηκα πολλά.
Θα έφευγα στις 22 Αυγούστου, την Παραμονή της γιορτής ημέρα Δευτέρα. Το Σάββατο στέλνω ένα μήνυμα στο φίλο μου και του λέω πως θέλω να του δώσω ένα κομμάτι βαμβακάκι με Άγιο Μύρο να το δώσει στην πεθερά του. Πράγματι την Κυριακή βρεθήκαμε, τα είπαμε και του έδωσα το βαμβακάκι. Του εξήγησα περί τίνος πρόκειται και αφού ήπιαμε τον καφέ μας φύγαμε.
Την επομένη το απόγευμα ξεκίνησα για το τάμα που είχα κάνει στην Παναγία την Μαλεβή. Φτάνοντας στην Μονή, πήγα να προσκυνήσω και πάλι την εικόνα η οποία μοσχοβολούσε. Είχε πολύ κόσμο στον προαύλιο χώρο μιας και ήταν παραμονή της Γιορτής και καθισμένος σε ένα σκαλοπάτι σκέφτηκα πως κάπως έτσι πρέπει να είναι στον Παράδεισο. Γεμάτο όμορφα λουλούδια, παιδιά και κόσμος, η Λειτουργία ακουγόταν. Εγώ άγνωστος μεταξύ αγνώστων έκανα βόλτα στην μονή και έμπαινα σε διάφορα εκκλησάκια που έχει. Είδα μια κοπέλα που την είχαν οι γονείς της με το Άγιο Μύρο στο μέτωπο και αυτή δεν το ήθελε με τίποτα. Την κρατούσαν και της το έβαζαν στο κεφάλι και αυτή το έδιωχνε. Περνώντας η ώρα νύχτωσε και ο κόσμος έφευγε ο περισσότερος. Βέβαια ήταν και πολλοί που είχαν έρθει να μείνουν στον ξενώνα ή και να κατασκηνώσουν έξω. Το βράδυ διαβάζοντας ένα βιβλίο άρχισα να αγριεύομαι. Ε δεν είναι και λίγο μέσα σε τέτοιο κλίμα. Άρχισα να φοβάμαι λιγάκι. Περίπου στις 1:30, μου ήρθε ένα όμορφο άρωμα από λουλούδια. Σαν ένα κύμα. Για πολύ λίγο και χάθηκε. Αποκοιμήθηκα λίγο αλλά πεταγόμουν συνέχεια. Κατά τις 4:30 το πρωϊ αποφάσισα να κάνω έναν καφέ. Ήταν και κάτι αστυνόμοι εκεί όλο το βράδυ και κατά τις 5 έφυγαν. Εκεί τα χρειάστηκα..! Ήμουν ο μόνος που ήταν ξύπνιος σε έναν μεγάλο χώρο στις 5 την νύχτα μπροστά από ένα μοναστήρι… Σκέφτηκα όμως…ότι έχω την Παναγία να με προστατεύει από οτιδήποτε. Εξάλλου δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι την ίδια. Άρχισα σιγά-σιγά να περπατάω στον χώρο μέχρι που ένοιωσα άνετα. Και σε αυτό το σημείο ζήτησα συγγνώμη από την Παναγία για τότε και για τότε και για τότε…
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα για κάποιο σημάδι, αλλά τίποτα.
Από την μια φοβόμουν και από την άλλη ήθελα να δω κάτι. Δεν ήξερα και’γω τι ήθελα.
Ξημέρωσε λοιπόν και εγώ άκουγα ένα cd των Doors στο αυτοκίνητο και έβλεπα το υπέροχο ξημέρωμα μέσα στα βουνά. Άκουσα το τάλαντο που χτυπούσαν οι μοναχές, πολύ όμορφο… Στις 7 ξεκίνησε η λειτουργία και μία μοναχή με θυμήθηκε και μου είπε “Καλημέρα, καλώστονε!” και σκέφτηκα πώς τελικά δεν είμαι τελείως μόνος μου εδώ, με ξέρει και κάποιος..! Κατά την διάρκεια της λειτουργίας ήρθε και κάποιος μεγάλος σε βαθμό Ιερέας, δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν. Έδινε την ευλογία του και ξαναείδα εκείνη την κοπέλα, την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες έκλεινε τα αυτιά της και κούναγε το κεφάλι της και την ώρα που την πήγαιναν για να την ευλογήσει, αυτή έκλαιγε και φώναζε. Μετά από λίγο βγήκα έξω. Έκανα ένα τσιγάρο και έβλεπα να φτάνουν πολιτικά πρόσωπα και σκέφτηκα πως κάπου εδώ θέλω να φύγω. Έκανα τον σταυρό μου και ζήτησα συγγνώμη από την Παναγία που θα έφευγα αλλά ήμουν και κουρασμένος και φοβόμουν για την οδήγηση.
Φτάνοντας στην Αθήνα και με την τόση ταλαιπωρία, σκέφτηκα πως η Παναγία, με αυτά που είδα και διάβασα, σίγουρα θα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθεί παρά με τα δικά μου. Έκοψα λίγο βασιλικό και έριξα Αγιασμό στο σπίτι, τον έφερα μαζί μου από την Μονή. Έτσι μου ήρθε, λέω καλό θα κάνει.
Σκέφτηκα ότι είναι να γίνει ας γίνει πλέον, δεν με νοιάζει…Το μόνο που ζήτησα από την Παναγία στο κρεβάτι μου εξαντλημένος ήταν μόνο αυτό…
”Κράτα με…”

Tο βράδυ ξαπλωμένος συνεχίζω να ψάχνω στο ίντερνετ για την Παναγία την Μαλεβή. Και νοιώθω μια μεγάλη αίσθηση να με τρώει, να θέλω τώρα να είμαι στην Μονή. Ντε και καλά! Πέρασε ακόμα και από το μυαλό μου να φύγω και να ξαναπάω. Ημέρα 23 Αυγούστου 2011. Εχθές..! Μετά από πολύ καιρό έπεσα να κοιμηθώ βράδυ.
24 Αυγούστου 2011.
Σήμερα.
11:35 το πρωϊ.
Χτυπάει το τηλέφωνο.
Κοιμάμαι σχεδόν 12 ώρες και αν δεν χτυπούσε θα συνέχιζα. Είναι ο φίλος μου. Δεν το σηκώνω και σκέφτομαι θα τον πάρω πιο μετά. Ξαφνικά θυμήθηκα ότι σήμερα ήταν η ημέρα της εγχείρησης της πεθεράς του και θα ήθελε να μου πει ότι έγινε η εγχείρηση και όλα καλά. Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο και μιλούσε. Ξανά, τα ίδια. 
Μετά από λίγο χτυπάει και είναι αυτός.
-Έλα ρε φίλε, τι έγινε;
-Σπύρο, σε πήρα να σου πω μόνο ένα πράγμα. Την έβαλε μέσα ο γιατρός, της έκαναν εξετάσεις και ότι υπήρχε έχει χαθεί.
-…..τι είπες..????
-Αυτό που άκουσες. Δεν υπάρχει τίποτα….!
-..Σοβαρολογείς????
-Ναι Σπύρο δεν υπάρχει τίποτα, έχουμε μείνει όλοι άφωνοι..!!
-…..!!
-Θα σε πάρω το απόγευμα να τα πούμε, δεν μπορώ να μιλήσω τώρα είμαι στο νοσοκομείο.
-Τι να σου πω ρε φίλε..!! Μεγάλη η Χάρη της..!!!
-Μεγάλη η Χάρη της φίλε, θα τα πούμε το απόγευμα.
-Έγινε…Γειά..!

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ξεκινάω να κλαίω, δεν ξέρω τι να κάνω!
Γυρίζω στο σπίτι κρατώντας το στόμα μου και κοιτάω σαν χαμένος.
Μετά από λίγη ώρα ανοίγω τα παράθυρα.
Κόβω λίγο βασιλικό από έξω και ρίχνω Αγιασμό στο σπίτι. Βγαίνω στον κήπο και ρίχνω και στα γύρω σπίτια. Μπαίνω μέσα και δεν ξέρω τι να κάνω. Αποφάσισα σήμερα να κάνω νηστεία.
Το απόγευμα με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου. Μου εξηγεί ότι ο γιατρός και ο πατέρας του γιατρού που έχει την ίδια ειδικότητα και είδαν και οι δύο τις εξετάσεις και έκαναν την διάγνωση, τραβάνε τα μαλλιά τους και δεν μπορούν να δώσουν κάποια εξήγηση για το πώς χάθηκε ο όγκος που ήταν 2,5*3 εκατοστά, Υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο, κάποιο οξύ από μια κύστη να το διέλυε αλλά και πάλι θα έπρεπε να ουρήσει αίμα. Η πεθερά του φίλου μου παρακολουθούσε τα ούρα της από την ημέρα που πήρε τις εξετάσεις μέχρι την ημέρα που θα έκανε την εγχείρηση και δεν είδε ποτέ αίμα.
Πριν τρεις ημέρες πήρε το βαμβακάκι με το Άγιο Μύρο από την Παναγία την Μαλεβή. Η κόρη της την σταύρωσε με αυτό και στο σημείο που βρήκαν τον όγκο. Την σταύρωσε και σήμερα το πρωϊ, 24 Αυγούστου 2011, μια ημέρα μετά την γιορτή της Παναγίας της Μαλεβή…

Όσο για εμένα…? Πιστεύω Παναγία μου Παρθένα όσο ποτέ άλλοτε. Και την ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου που με διάλεξε να περάσει από τα χέρια μου το Άγιο Μύρο και να φτάσει εκεί που έπρεπε. Την πεθερά του φίλου μου δεν την έχω δει ποτέ. Δεν την ξέρω καν. Και περιμένω πως και πώς να την γνωρίσω. Αισθάνομαι πλέον πιο καθαρός. Πιο ελαφρύς. Πιο ήρεμος.
Και πιστεύω πως η Παναγία μας θα φροντίσει και για εμένα και για όλο τον κόσμο.

Να είστε όλοι καλά και Παναγιά μαζί σας..!


Σπύρος Αυγερινός
Χαϊδάρι Αθήνα
24 Αυγούστου 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου